Tot ziens!

Het is bijna 1 april en we zijn onderweg naar huis. De datum doet vermoeden dat het een grapje is, voor mijn gevoel moet het dat ook wel zijn. Waar zijn de afgelopen 4,5 maand in hemelsnaam gebleven? In mijn hoofd is het nog steeds november, alsof we vorige week pas van huis gingen. Ik heb het idee dat thuis de tijd heeft stilgestaan en ergens is dat ook wel fijn. Want hoewel ik heb ondervonden dat ik me prima (zonder enige heimwee) kan redden in het buitenland, zal het ook wel lekker zijn om weer terug te zijn en de normale routine weer op te pakken. Ik verwacht echter niet dat m'n backpack erg lang stof zal gaan vergaren op zolder, want als ik iets zeker weet na deze ervaring is dat de wereld zoveel groter en ook mooier is dan dat ik altijd heb beseft. We hebben nu alleen een stuk van Tanzania gezien en alleen al daarin hebben we zoveel natuur- en cultuurverschillen ondervonden, dat het haast niet te bevatten is. De wereld bestaat uit zoveel meer dan alleen ons kleine kikkerlandje. Ik heb heel veel zin om dat te gaan ontdekken en de eerste plannen krijgen voorzichtig alweer vorm..

Voor nu moeten we afscheid nemen van Tanzania en dat valt zwaar. Vooraf was het een landje op de kaart, net onder de evenaar, waar ik alleen van had gehoord als het over safari's ging. Nu is het zoveel meer dan dat, mijn gedachtes gaan alle kanten op als ik er aan denk. Waar Lange Frans pasgeleden zijn visie op Nederland (opnieuw) omschreef in 'het land van', klinkt iets soortgelijks in mijn hoofd over Tanzania. Vier- en een halve maand aan ervaringen en gevoelens zijn niet zomaar te omvatten, maar ik heb het toch geprobeerd.

Tanzania is zoveel meer geworden dan alleen een coschap tropengeneeskunde. Ik heb zoveel meer geleerd dan alleen hoe ik malaria en tuberculose moet behandelen. Tanzania is het land waar ik leerde dat ik op mijn eigen benen kan staan. Het land waar ik bijzondere vriendschappen heb gesloten en waar bestaande vriendschappen sterker zijn geworden. Waar ik iemand heb gevonden die (wat innerlijk betreft) m'n tweelingzus had kunnen zijn. Waar ik sommige mensen (nog) meer ben gaan waarderen, zelfs al zaten ze duizenden kilometers ver weg. Het land waar we mama's hadden die echt familie werden. Waar zo goed voor ons gezorgd werd en zo lekker gekookt werd, dat aan de lijn doen er even niet bij was. Het land waar ik genoot van de zwoele warmte, de kruidige geuren, de felle kleuren en de opzwepende muziek. Het land waar Sengerema Hospital staat. Waar ik heel erg moest wennen aan de heersende werkmoraal, maar ook heel veel passie en inzet heb gezien. Het land waar ik leerde om te gaan met heftige situaties en emoties, waar wanhoop, onmacht, vreugde en verdriet elkaar in recordtempo afwisselden. Het land waar ik heel veel patiënten ben verloren, maar gelukkig toch ook een paar heb kunnen redden. Het land waar kinderen zo ernstig ondervoed kunnen raken, dat er al niets meer aan te doen valt als ze in het ziekenhuis komen. Waar kinderen soms alleen moeten sterven, omdat dit zo gebruikelijk is in de cultuur. Maar ook het land waar ik als dankbetuiging soms spontaan omhelsd werd door een patiënt of familie. Waar ik soms tranen weg moest vegen omdat het wél goed gekomen was. Waar ik leerde op mezelf te vertrouwen, mijn doorzettingsvermogen heb bewezen, waar ik leerde hoe zwaar verantwoordelijkheid voelt. Het land waar ik voor mijn gevoel pas echt dokter ben geworden. Maar ook het land waar Milo te vondeling werd gelegd in een afvalbak, gelukkig werd gevonden door een groepje studenten en vervolgens werd gered door Milou en later door Iris. Het land waar Milo straks hopelijk geadopteerd zal worden door onze mama Martha. Het land waar we verbaasd over onze eigen fysieke prestatie waren na de zware tocht naar de top van de Kili. Waar ik het zo leuk vind om op straat een praatje te kunnen maken in het Swahili. Het land waar Es ziek werd en ons misschien wel het heftigste weekend ooit bezorgde, maar gelukkig ook het land waar ze weer zo goed als herstelt naar ons terugkwam en haar reis kon afmaken. Het land met de prachtige natuurparken waar we een fantastische safari hebben gehad dankzij Ben (van Caracal Safari's) en waar we hebben genoten van de warme zon en mooie stranden op Zanzibar. Het land waar onze huid een stuk bruiner werd, maar we nog steeds overal nageroepen worden met 'mzungu'. Het land waar ik me al heel snel thuis voelde en waar ik nu al heimwee naar heb. Het land waar ik nu dus met tranen in mijn ogen afscheid van neem. Het land waar ik zeker terug zal komen.

Tanzania, tutaonana baadaye!