Het leven na de Kili ;)

Ik begrijp dat jullie met smart wachten op het verslag van de Kili, maar ik ga jullie helaas teleurstellen. Er wordt aan gewerkt, maar het is nog niet af. Niet alleen omdat het een intens lang verhaal wordt (reserveer vast een uurtje in je agenda..), maar vooral omdat we het allebei nog even niet aankunnen om het op te schrijven. Schijnt heel normaal te zijn: vrijwel iedereen is he-le-maal klaar met die berg zodra ze eraf komen. De eerste reacties zijn dan ook meestal vrij negatief (sorry dat ik jullie een beetje liet schrikken pap en mam!), maar dit trekt in de eerste week/twee weken daarna vanzelf bij. En op dat punt beginnen we nu te komen. Nu kijken we er niet alleen meer op terug als vreselijk zwaar, maar vooral als gaaf, indrukwekkend en fantastisch. Grappig om te zien dat zodra de laatste spierpijn verdwijnt, de hele belevenis als een soort droom wordt en we elkaar regelmatig vragen of het wel echt gebeurd is, of we écht samen op die top hebben gestaan. Jullie houden het verslag dus nog te goed, het wordt het wachten waard ;)

Nadat we woensdag rond het middenuur weer bij ons hotel in Moshi afgezet werden, stortten we allebei total loss neer op bed. Wat heerlijk om weer op een matras te liggen! Het lijf van Iris had ondertussen al op de noodrem getrapt: buikloop en spugen moesten voorkomen dat er nog maar 1 stap gezet zou worden, wat ook aardig lukte. Enige paniek om zwarte kots kon gelukkig gesust worden (we beseften ons na enige tijd dat we een halve liter cola achterover geslagen hadden toen we bij de gate kwamen). Zelf kwam ik na een uitgebreide wasprocedure als herboren onder de douche vandaan: wat was ik blij met die 4 straaltjes semi-warm water! Na 5 dagen zonder mogelijkheid om je te wassen ben je ineens dolgelukkig met dat soort kleine dingen.. Wat overigens ook voor een wc pot geldt; zo fijn om weer zittend te kunnen plassen! Iris lag daarna voor pampus op bed, ik heb me vermaakt met wat lezen en vooral kletsen met thuis. Verhalen genoeg om te vertellen! Tijdens een klein hapje eten op het dakterras (wat frietjes en een wrap met kip en kaas, genieten!), begon mijn neus spontaan keihard te bloeden. Zal het effect van de hoogte, kou, warmte, droogte en stoffigheid wel zijn geweest.. De Afrikanen vonden het maar wat spannend om te zien allemaal! Daarna was het tijd om wat slaap in te gaan halen. Althans, dat was het plan. Hoewel Iris lekker sliep, werd het later en later en kon ik de slaap maar niet vatten. Boek lezen, muziek luisteren; niets hielp. Zucht. Tussen 2 en 3 heb ik toch iets geslapen, tot de buren het nodig vonden met deuren te gooien en luidruchtig hun tanden te poetsen en naar de wc te gaan. Dit was ook niet zomaar klaar natuurlijk en na een half uur lawaai was ik het zo zat, dat ik even poolshoogte ben gaan nemen. Hoewel mijn Duits niet heel goed is, kwam de boodschap heel duidelijk over. Ik denk dat (sommigen van) jullie wel een beeld hebben hoe dat ongeveer gegaan is haha. Het werd wel stil, maar helaas heb ik ook daarna niet veel meer geslapen. M'n bioritme was een beetje in de war van de kili nog denk ik.. Die ochtend was ik dan ook niet echt fit, maar we liepen ook nog moeilijk dus al te veel konden we toch niet gaan ondernemen. We zijn die dag naar een boarding school voor meisjes geweest tussen de 13 en 21 jaar, op uitnodiging van het Oostenrijkse meisje dat we (samen met haar vader) op de Kili hadden leren kennen. Zij heeft daar 4 maanden vrijwilligerswerk gedaan door Engels en computerlessen te geven. De school zag er prachtig uit, maar hoe meer we hoorden hoe meer het ons tegen ging staan. De 500 meisjes vanuit heel Tanzania zitten 40 weken intern op deze school, 2x per jaar gaan ze voor 6 weken naar huis. De rest van het jaar staan ze iedere dag om 5u op, gaan dan schoonmaken, de tuin bijhouden, bidden, ontbijten, naar de lessen, lunchen, weer lessen, taken uitvoeren , eten en studeren/huiswerk maken. Als ze daar om 22u mee klaar zijn, moeten ze direct slapen. Dag in, dag uit. Ze mogen geen contact met de buitenwereld via bijvoorbeeld het internet, hooguit onder begeleiding in de klas op Wikipedia ofzo. Maar dat was nog niet het ergste. Zodra deze meisjes hardop lachen in de klas of Swahili praten in plaats van Engels, worden ze gestraft. Ze krijgen dan tot bloedens toe slagen met een bamboestok in hun handpalm of moeten geknield in de brandende zon zitten. Ongelooflijk! Ze doen heel hard hun best om de meisjes veel te leren (scheikunde wat in Nederland in de masterfase gegeven wordt, leren deze meisjes al op middelbare school leeftijd), om ze naar goede universiteiten over de hele wereld te kunnen laten gaan. Maar de manier waarop ze dat doen, maakt dat deze meisjes volledig wereldvreemd zijn. Bijzonder om te kunnen zien, maar we voelden ons er allebei heel ongemakkelijk. Toen we terugkwamen in het hotel kwamen we Vicky tegen; een medestudente uit Nijmegen die bij toeval tegelijkertijd met ons de Kili op ging. Zij heeft het er echter wel gewoon 6 dagen over gedaan en kwam dus een dag later terug dan wij. Gezellig lekker wezen eten en ondertussen alle verhalen en ervaringen uitgewisseld. Die avond sliep ik wel heel snel!

Vrijdag hebben we onszelf een dagje ontspanning gegund: tijd voor relaxen bij het zwembad! Op advies van Evi zijn we naar het Keys hotel gelopen, waar we heerlijk gezwommen hebben en hebben genoten van een lekkere houtoven pizza. Echt even een geluksmomentje! Dit werd daarna even ruw verstoord door een mailtje van de vliegmaatschappij, dat onze vlucht naar Mwanza de volgende dag verzet was naar zondagavond.. Lichte paniek sloeg toe, want dan zouden we al door moeten reizen naar Sengerema! Na spoedoverleg met Thijs (onze cogroep genoot die deze periode in Sengerema zat) bleek dat we ook gewoon maandagochtend konden gaan. Het motto hier is natuurlijk ook gewoon hakuna matata (geen zorgen), maar daar moeten we nog even aan gewend raken.. Daarna konden we dan ook rustig gaan eten met Evi en Danique, die vierden dat hun laatste dag coschap in het ziekenhuis erop zat. Heerlijk buiten in de tuin gezeten bij La fuente gardens, een nieuw Mexicaans restaurant, waar we heerlijke nachos hebben gegeten.

Zaterdag gingen we al vroeg op pad, want we hadden die ochtend een druk programma. Eerst wilden we ontbijten bij het Union café, maar bij gebrek aan lekkere ontbijtkeuzes op het menu besloten we over te gaan op cappuccino (thee voor iris) met een stuk cheesecake. Kan ook best als ontbijt, zeker omdat we zo direct de verjaardag van Iris' moeder konden 'vieren'. Een goed begin van de dag! Daarna zijn we heel Moshi doorgelopen op zoek naar een oplader voor de laptop, aangezien de originele een knik in de kabel had en weigerde nog op te laden.. Gelukkig hebben we er nog een gevonden ook! Vervolgens op jacht naar een cadeau voor de bruiloft waar we die middag uitgenodigd waren via Ben en Marion. Ook moesten we daarvoor nog een (lange) rok kopen, zodat we niet al te veel uit de toon zouden vallen. Ondanks onze perfecte kleurige Afrikaanse rokken, mislukte het niet opvallen natuurlijk hopeloos. Het hele dorp (op de hellingen van de Kilimanjaro, tussen de bananenbomen) was uitgelopen en van heinde en verre waren familie en gasten aan komen lopen. Als gasten van Ben en Marion (die als zeer belangrijk bekend staan in het dorp), werden we aan alle kanten aangestaard en zelfs tijdens de dienst bedankt voor onze komst. Wat een belevenis! De dienst begon met een uitgebreide preek van ruim een uur door twee dominees, waarbij de een in het Engels sprak (schreeuwde) en de ander er direct de vertaling in het Swahili bij gaf. Een hoop halleluja's, amen en praise the lords later, was er nog met geen woord over het bruidspaar gesproken. Zij zaten zelf ook stilletjes aan de zijkant voor zich uit te staren. Zo anders dan wij gewend zijn! Nadat het koor gezongen had, er nog meer gepreekt was en een hele groep dominees hun zegen over hen uitgesproken had, volgde eindelijk het officiële stuk waar ze in de echt verbonden werden en er ringen werden uitgewisseld etcetera. Ook hier geen echte blijdschap op de gezichten van het bruidspaar, wat wij maar moeilijk voor te stellen vonden.. Na dit gedeelte kregen wij al een bord met eten voorgeschoteld, omdat we anders te lang moesten wachten. De rest van de gasten zouden pas later te eten krijgen. Heel gek zo'n speciale behandeling, vooral omdat het eigenlijk alleen maar is omdat je blank bent.. Ondertussen gingen de feestelijkheden verder: de beide families werden volgens de traditie aan elkaar voorgesteld en de weddingcake werd aangesneden. Dit alles werd door de plaatselijke drive-in-show op een heerlijke knullige manier met geluids- en muziekfragmenten opgeluisterd, die varieerden van Swahiliaanse muziek tot allerhande sirenes en 'put your hands up in the air'. Hilarisch! Vervolgens moesten alle familieleden een hapje cake aannemen van het bruidspaar, wat af en toe natuurlijk komische momenten gaf. Tot onze verbazing werden Ben en Marion ook uitgenodigd om een hapje cake te halen en vervolgens wij ook. Sta je dan ineens: op de bruiloft van wildvreemden, ergens in een mini dorpje op de hellingen van de Kilimanjaro, tussen de bananenbomen, op een podiumpje een hapje cake van het bruidspaar aan te nemen terwijl er misschien wel 150 mensen je aanstaren. Het is dat er foto's van zijn, anders zou ik het zelf ook amper geloven. Af en toe kijken we elkaar dan ook echt even aan van: wat gebeurt hier nou weer! Hierna vonden we het een mooi moment om weg te gaan, hoewel het feest nog wel een tijdje door zou gaan. Wederom moesten we het podium op om onze cadeaus aan te bieden, terwijl de eerste gasten toen pas een maaltijd kregen. Wat een belevenis allemaal! Zelf zijn we uiteindelijk met Ben en Marion, de kids Mia en Joel en de nichtjes van Ben die momenteel bij hun logeren, bij Uhuru wezen eten, een barbecue restaurant. Het was al best laat, dus in plaats van gemengde schotels met geit, rund, varken en kip was er alleen nog varken en een beetje kip over. Aangezien het nichtje van Ben moslima is, kreeg zij de stukjes kip. Maar dat was geen probleem, het varkensvlees smaakte heerlijk! Veel meer smaak dan in Nederland, bovendien smaakt van de barbecue altijd extra lekker. Deze onthouden we dus voor als Cis en Rick er zijn :)

Vandaag was het moment daar waar we al de hele tijd tegenop zagen: de backpack moest weer ingepakt worden. Wat een ellende is dat! Na een tijdje passen en meten zat alles er weer in en konden we nog even gaan genieten van onze laatste middag in Moshi. We besloten weer lekker te gaan zwemmen, maar nu bij een ander resort, 'the honey badger', een stukje buiten de stad. Heerlijke ligbedden met rieten parasolletjes en een mooi zwembad: prima te doen weer! Een paar Afrikanen kwamen nog vragen of ze met ons op de foto mochten, maar dat hebben we maar vriendelijk (maar ferm) afgeslagen. Dat hij ineens heel geïnteresseerd het zwembad aan het filmen was terwijl wij aan het zwemmen waren, hebben we maar niks van gezegd... Na een lekkere verse, dikke hamburger met frietjes te hebben gegeten (de lekkerste burger in tijden, koken kunnen ze hier echt wel!) kwam baba Alfred (de taxichauffeur) ons ophalen. Nadat we onze backpacks bij het hotel opgepikt hebben, zette hij ons onder herhaaldelijk 'i will really miss you my daughters' af bij het vliegveld. Met gemengde gevoelens namen we voor 3 maanden afscheid van Moshi, waar we het zo lekker hebben gehad. En meteen ook van de Kilimanjaro, al vonden we dat iets minder erg. We hebben trouwens vanmiddag eindelijk een keer de top hebben gezien vanuit de stad (en die was een stuk hoger dan we dachten!). Na een kort vluchtje met een hortend en stotende landing, kwamen we aan in Mwanza. Onweer, wind en harde regen. Het lijkt Nederland wel? Gelukkig kwamen de tassen al snel en was een taxi regelen zo gelukt. Onder het genot van de backstreet boys kwamen we al snel aan bij het Lake Hotel, waar Thijs en Sophie ons kwamen verwelkomen. Helaas waren er alleen nog 1 persoonskamers beschikbaar, maar het bed is groot genoeg, dus we slapen stiekem gewoon op 1 kamer. Morgen om half 9 vertrekken we naar Sengerema en door alle regen (=slechte wegen) zal de tocht extra lang duren, dus het is tijd om te gaan slapen. We zijn heel benieuwd!