Dit is Afrika!

Dinsdagmorgen (of laten we eerlijk zijn: middag) werd ik niet geschrokken of in paniek wakker, ondanks dat het wel even gek was met die klamboe-constructie over je heen. Ook de zweterige warmte was even wennen. Boven op het dakterras hebben we het perfecte ontbijt ontdekt: chapatti met banaan. Dat zijn een soort deeg-pannenkoekjes (kruising tussen een wrap en naanbrood) die je snel op moet eten, anders worden ze hard. Samen met de banaan en ander vers fruit een prima begin van de dag! De laatste stuiptrekkingen van het kleine regenseizoen - het zou nu al lang klaar moeten zijn met de regen volgens de locals - zorgden er voor dat we eerst een tijdje rustig konden bijkomen op het dakterras onder de luifels. Misschien ook geen slecht idee, want het is heel gek om ineens niks te hoeven doen na de rollercoaster van drukte en verplichtingen de laatste weken. Stil zitten en relaxen van het hier en nu is dus weer even wennen! Toen het eindelijk droog werd gingen we op pad om het stadje te verkennen en een pinautomaat te vinden. We stonden bij de verkeerde bank (waar alleen Tanzanianen die voor de overheid werken kunnen pinnen), maar een spontane knul (Jimmy) wilde ons wel de goeie bank wijzen. Nadat hij dit gedaan had liet hij ons ook de markt zien en wilde hij ons meenemen naar de winkel van zijn broer. Prima, laat maar zien dan. De markt was bijzonder om te zien, alle grondstoffen (mais, meel, kruiden etc) in grote jute zakken en grote bakken met kleine gedroogde visjes en garnaaltjes wat als voer voor de kippen gebruikt wordt. Bijzondere geuren kwamen daar voorbij, al kwam dat voor een groot deel ook van de mensen zelf af.. Persoonlijke hygiëne staat hier niet bovenaan de prioriteiten lijst zullen we maar zeggen ;) De winkel van Jimmy's broer bestond voornamelijk uit souvenirs en die waren stuk voor stuk erg mooi. Canvas doeken met masai taferelen en Kilimanjaro uitzichten in acryl verf erop geschilderd, schilderijtjes met safari dieren gemaakt van bananenbladeren, uit hout gesneden dieren; prachtig allemaal! We zochten allebei wat dingen uit, want we gunden ze dat wel en het waren echt mooie souvenirs. Toen ze de prijs noemden vielen we bijna achterover! Ik weet het niet precies meer waar ze op ingezet hadden, maar het zal rond de 150 euro hebben gelegen. De grappenmakers. Na een half uur bakkeleien over de prijs ("sister I made a special price for you my friend" en wij "no way, nog niet de helft hiervan") kwamen we er enigszins uit. Iris had de twee dingen die zij wilde hebben en ik koos uiteindelijk voor 1 ding, samen voor een redelijke prijs. Maar daarmee was Jimmy nog niet tevreden: hij wilde ook fooi voor zijn rondleiding etc en met de 2 euro die we nog op zak hadden was meneer niet tevreden.. We komen hem nu nog steeds overal tegen en dan blijft ie maar doordrammen over zijn harde werken en zijn recht op fooi (zucht). Maar negeren werkt voorlopig prima! Onze reisleidster Marion kwam aan het eind van de middag even langs met haar kindjes om bij te kletsen (ze komt zelf uit Nederland maar woont hier met haar Tanzaniaanse man Ben) en vooral ook tips te geven over hoe het hier gaat. Nadat we gegeten hadden bij een Indiaas-Italiaans eettentje (tip van Marion) wilden we nog even internetten en schrijven in onze boeken. De stroom viel echter uit (dus geen wifi) en de manager van het hotel vond het om 22u welletjes geweest, dus toen werd ook de generator uitgezet en daarmee ook alle lampen. Met de zaklamp naar de wc en daarna maar slapen! Woensdag was het een stuk warmer, dat voelden we al bij het wakker worden. De zon scheen; jeeej! In de tijd dat Iris ging douchen (kwartiertje/20minuten) heb ik even van het zonnetje genoten. Later bleek dat ik in die tijd dus al verbrand was in mijn nek. Oeps. De middag stond in het teken van het scoren van een stekker en internet op onze telefoons. De stekker aangezien onze beide wereldstekkers niet pasten (heel bijzonder inderdaad). Dit was snel gevonden bij een kraampje op straat. Voor het internet moesten we een simkaart kopen, deze vervolgens vakkundig met onze nagelvijl omtoveren tot microsim en daarna nog een heel stappenplan doorlopen met beltegoed kopen en vervolgens daarvan een bundel kiezen. Eindresultaat na 3u (niks aan overdreven; dit is Afrika!) prutsen: 3G internet voor 11 euro per maand. Bueno! Dat is dan ook weer Afrika :) Het mannetje dat onze simkaarten moest registreren had trouwens heel sneaky de telefoonnummers opgeschreven op de kopietjes van onze paspoorten (die zijn nodig anders snappen ze onze namen helemaal niet), dus die hebben we maar even terug gevraagd. Daar keek hij wel even beteuterd van haha. Daarna was het tijd voor het avondeten en zijn we naar een lokaal tentje gegaan. Hier hebben we heerlijke Swahili kip stoofschotel met ugali gegeten. Ugali is maïsmeel dat ze koken en in een kom mengen met ander meel, waarna je een soort kapot gekookte rijst prut krijgt. Het smaakt ook heel neutraal, zit weinig smaak aan. Je gebruikt het om je saus te dippen, en dat moet met je vingers, al eten arme mensen het omdat het goed vult. Een van de lekkerste dingen die ik ooit heb gegeten! De avond hebben we besteed aan het uitzoeken van onze tas, als voorbereiding op de kili. We wilden vroeg gaan slapen, maar rond 11u werd er op onze deur geklopt. Stond ons Nederlandse buurmeisje huilend voor de deur met haar vriend, want haar camera, portemonnee en tablet waren gestolen.. Ze wist zeker dat ze de deur op slot hadden gedaan, maar de spullen waren echt weg en de tassen duidelijk (vluchtig) doorzocht en deels zelfs kapotgescheurd. Een blik achter de verlaten receptie balie was al genoeg: de reserve sleutels hingen daar gewoon en er was in geen velden of wegen iemand te bekennen van het hotel. Ze konden dus doodleuk de kamer openen met de sleutel; en dat had ons ook kunnen overkomen! De manager was vooral druk met het imago van zijn hotel, die begreep niet dat zijn "gasten" zoiets zouden doen. Afrikaanse naïviteit of gewoon Afrikaanse laksheid? Ook dit is Afrika.. We hebben onze extra sleutel in ieder geval meegenomen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus we letten nu nog iets beter op dan we al deden..
Vanmorgen hebben we kennis gemaakt met onze gids voor de kili: Jackson. Ik verwachte ergens een grote stoere stevige Afrikaan, maar het is een klein iel mannetje (type Serero, voor wie weet wie dat is). Hij was wel erg aardig en heeft ons veel tips gegeven. Ook waarschuwde hij ons dat het zwaar gaat worden en dat we ons sowieso beroerd gaan voelen: misselijkheid, kans op veel overgeven en zeker hoofdpijn. Hmm.. Daarnaast is de kili in zware regen- en sneeuwwolken gehuld, dus dat zal ook een extra hindernis vormen. Als we niet al zenuwachtig waren, dan werden we dat nu wel! Al onze spullen hebben we nu verdeeld over de twee backpacks: die van mij gaat mee de berg op (door de porters gedragen) en die van Iris (met de rest van onze spullen) komt de komende week bij Ben en Marion thuis te staan. Gelukkig kregen we daarna bezoek wat ons heerlijk kon afleiden: Evi! Evi heeft 3 jaar geleden met Iris door Zuid-Amerika gereisd en heeft er nu al bijna 3 maanden coschap hier in Moshi opzitten. Ze heeft ons als bijna volleerde local allerlei leuke en handige plekken laten zien (oa de grote supermarkt) en allerlei tips gegeven over wat we voor excursies moeten gaan doen. Daarna zijn we lekker wezen eten samen met haar reisgenootje Danique, gebakken kip met frietjes en coleslaw. Een goede bodem voor morgen, want om 9u worden we al opgehaald. Vroeg op dus om te ontbijten, uit te checken (ook dat gaat hier op z'n Afrikaans langzaam) en ons vooral mentaal voor te bereiden.. Tot over een weekje! En allemaal duimen voor ons aub :) !!!